Mountain Adventure

“It’s flippin’ cold up there. Be sure to take some warm gear”, was Lee-Anne’s advies. Ik had er al een beetje op gerekend, en een muts en een extra fleece gekocht. Het enige stukje uitrusting wat ik niet had was een warme slaapzak. Nou ken ik mezelf, en weet ik dat ik t niet snel koud heb. ‘Zal wel loslopen’, dacht ik, mijn zomerslaapzakje dat met een beetje mazzel tot 0 graden gaat in gedachten nemend... Ik heb het geweten. Min 7 was ‘t ‘snachts, ons tentje stond tussen sneeuwvelden, vlak bij de rand van een smalle kloof waar een bevroren waterval als een verstilde zwart-wit foto tegen de inktzwarte rotswand geplakt zat.
Met dikke kleren, handschoenen en mn capuchon over mn muts werkte ik een bordje bergvoer naar binnen dat gids Lee-Anne me aanreikte. Het was half zes en bijna donker. Een halfuurtje later besloten we alle vier de ‘warmte’ van onze slaapzakken op te zoeken (de andere drie hadden wel dikke donzen winterslaapzakken bij zich – en het was Lee-Anne met haar -15 slaapzak die het hardst klaagde over de kou).

Om even bij ’t begin te beginnen: Al voor ik hier begon wilde ik een tocht door de Drakensbergen maken. Het liefst zo lang en extreem mogelijk.
Ik heb wat outdoor bedrijfjes gemaild met het verzoek of ze me –uiteraard gratis- mee wilden nemen op één van hun treks. Al dezelfde dag kreeg ik een hartelijke en enthousiaste reactie van GoVertical Mountaineering en na wat heen-en-weer gemail en een tijdje wachten was het vorige week zo ver: ze waren bereid me mee te nemen op een nieuw ‘adventure’ wat ze in hun assortiment wilden opnemen: 5 dagen hiken, klimmen en abseilen in één van de mooiste stukken van de Drakensbergen.

Maandag om 9 uur stipt –verrassend voor Zuid Afrikanen- draaide de grote, zware landrover mijn oprijlaan op. Gidsen Lee-Anne en Garth en gids-in-opleiding Malcolm kwamen meteen sympathiek op me over. De hele weg lekker slap geouwehoerd en gelachen, zou bijna vergeten dat ik ook nog een beetje aan het werk was. Voelde meer als lekker een weekje weg met vrienden.

Toen we bij de parkeerplaats kwamen, hing er een drie centimeter lange laag ijs aan alles wat los en vast zat. Het was verleidelijk om in het verwarmde hokje van de parkwachter waar we ons moesten registreren te blijven, maar geheel ingepakt in alles wat warm was hebben we toch maar de rugzakken omgehangen.

Net uit noisy Joburg komend, is de stilte oorverdovend. Alleen doorbroken door de ijle gil van de Cape Vulture die hoog boven ons zweeft. De uitzichten zijn adembenemend – naar beide kanten: ik heb geen hoogtevrees, maar als je rechts naast je een paar honderd meter naar beneden kunt kijken, en maar niet moet denken aan wat er gebeurt als je een misstap maakt, moet je toch wel even slikken.
Nog harder moest ik slikken toen gids Garth naar links en naar boven wees: “die gaan we over een paar dagen op!”, zei hij enthousiast, doelend op een hoge, onvriendelijk ogende vrijstaande rotspiek -zo ééntje met aan alle kanten verticale wander en een platte top (á la die dingen die je in Lucky Luke-strips ziet)- die de hele omgeving domineert. The Sentinel heet het gevaarte, de hoogste vrijstaande top in de Drakensbergen. Die gingen we dus beklimmen. Ik had ze gezegd dat ik alleen indoor klimervaring heb, en nog nooit in echte rots geklommen heb. Toen Lee-Anne me mailde “do you mind if there is some climbing and abseiling involved?”, zei ik natuurlijk geen nee (uhm, eigenlijk zei ik wel nee...), maar bij het aanzicht van…THE SENTINEL (denk dramatische muziek), vroeg ik me toch af wie er hier nou een verkeerde inschatting had gemaakt.

Maar voorlopig lopen we nog min of meer horizontaal, inmiddels in de zon. Even verder ligt een veel geziene bergebewoner te zonnen op een rots vlak boven het pad. Het ‘rock dassie’ (soort uit de kluiten gewassen Alpen marmot) staat voor een dilemma als wij dichterbij komen: lekker lui in ’t middagzonnetje blijven liggen of zijn lazy limbs moven om ‘het gevaar’ (wij dus) te ontvluchten. Je zag hem twijfelen, maar uiteindelijk koos hij voor het laatste.

Via een steil bergpad en een dertig meter hoge kettingladder die ik al eerder bedwongen had (maar dan van boven naar beneden, en –belangrijker- zónder 20 kg op mn nek) komen we op het plateau. Aan de andere kant, waar de Tukela rivier (nou ja, rivier: een stroompje van een meter breed) zich 850 meter over de rand naar beneden stort en daarmee één van de hoogste watervallen ter wereld is, staat een kleine berghut. Dat was de plek van onze eerste overnachting.

De setting is meer dan prachtig: aan de ene kant van het glooiende plateau doemt de sentinel op, de wanden donker en dreigend, zeker nu de zon erachter staat. Aan de andere kant kijkt ‘mont-aux-sources’ al eeuwen neer op alles wat passeert. Deze berg, de hoogste (niet vrijstaande) in de omgeving, is de bron van drie grote rivieren: de Oranje rivier, de Elands rivier en de Tukela. Deze laatste meandert kalm over het glooiende plateau.

Wonderlijk hoe snel je je aanpast aan het ritme van de natuur: om zes uur is het donker, en wordt het ook meteen koud. Na het lichtgewicht-maar-toch-voedzame bergvoer is het de slaapzak in. “I hope that is your liner!” zegt Lee-Anne nog als ze mijn dunne slaapzakje ziet...

Na een nachtelijk bezoek door wat lokale ratten die de restjes van onze borden likten, komt ’s ochtends altijd het vervelende moment dat je de warmte van de slaapzak uit moet. Na jaren van scouting winterkampeerervaring had ik me voor genomen mn kleren in mn slaapzak te houden zodat ik geen koude kleren aan hoefde sochtends – het was alleen zo koud dat ik ze niet eens uit gedaan heb...(slapen met een muts op in een slaapzak is weer een nieuwe ervaring)

Eind van de dag –vol met prachtige vergezichten en dramatische berglandschappen- slaan we kamp op tussen de sneeuwvelden, vlak naast de kloof met de bevroren waterval. Af en toe breekt er een stuk vanaf en stort met donderend geraas naar beneden, nagalmend door de kloof.

Next morning bouwen we een abseil naast de waterval, een meter of 40 diep. Ik heb wel eerder ge-abseild, maar de scenery draagt erg veel bij aan het gevoel! Nadat alles weer is ingepakt nemen we een andere route terug naar de hut, waar we de derde koude nacht doorbrengen. Volgende morgen dalen we af via de ijzeren ladders, waar we door een snijdende windkracht 7 zowat vanaf geblazen worden... met –intussen- 15 kilo op je rug van een slingerende ladder afdalen, opzij een afgrond van 1000 meter en windkracht 7 die je probeert die kant op te blazen...

Met kolkende wolken en fluitende wind lijkt the Sentinel (de dramatische muziek gaat verloren in de wind) nog dreigender. Toch klauteren we naar de voet van de rotswand. Zodra ik een hand op het ijskoude steen leg en het touw waaraan ik gezekerd ben strak voel trekken, is de spanning verdwenen. Als bij een toneelstuk waar vlak voor je op moet de zenuwen door je lijf gieren als je vanuit de coulissen de zaal inkijkt. Zodra je het licht instapt en de eerste woorden spreekt, valt alle spanning van je af en maakt een soort prettige rust van je meester. Ik kan nu uit eigen ervaring melden dat het bij klimmen net zo werkt. Voor de gids was het een routine-klim, en niet eens een moeilijke. Maar voor mij was het een prachtige ervaring: het geluid van de haken die tegen de rots rammelen, het gevoel van balans als je met je rug tegen één kant van een spleet rust, en je handen en voeten tegen de andere, de ongemerkte snelheid waarmee je hoogte wint. Ja, ik denk wel dat dit mijn sport is. Jammer dat er in Nederland zo weinig bergen zijn...

Ok, laat ik een eind breien aan dit veel te lange verhaal... De laatste nacht sliepen we in een bergresort, wat voor de plek waar het ligt erg slecht bezocht en nog slechter onderhouden is...maar ze hadden er een open haard en koele biertjes, dus ’t was al lang beter dan een berghut of tent. Maar om toch niet helemaal het avontuur-gevoel te bewaren hebben we wel midden in onze kamer de gasbrander aangestoken om een origineel ZuidAfrikaans potjie-kos te brouwen (stoofpot met in rode wijn gemarineerd lamsvlees en alle mogelijke groenten).

Tot zover mijn ontsnappingspoging aan de Joburgse hetciek en ellende. Even een weekje gezonde berlucht snuiven. Even een weekje wat net zo goed in de alpen had kunnen plaatsvinden. Ik denk dat ik het nodig had. Na toch wel een trage herstart deze week ben ik alweer goed druk, en heb voldoende energie het weer ff uit te houden!

Sala kahle!