Oog in oog

Een stukje kippengaas. Dat was alles wat mij en de kaken van de hyena scheidde. Kaken die de reputatie hebben de meest krachtige in het dierenrijk te zijn. Toch had dit dier, wat veel groter was dan ik dacht, eerder iets zieligs over zich dan iets angstaanjagends. Hij sjokte treurig zijn nachtelijke rondjes langs het hek van Skukuza Rest Camp in het Kruger Park, in de hoop op een door een toerist over het hek gegooid botje (ondanks de vele bordjes met het verzoek dat niet te doen, gebeurt het nog veel).
Hij deed me denken aan de arme kerels die tegen beter weten in bij de kruispunten van Johannesburg staan met de illusie dat ze de meest onmogelijke troep aan automobilisten kunnen slijten. (Ooit op weg van werk naar huis gedacht: ja! een setje onooglijk plastic kleerhangers, of die skippybal-die-niet-eens-door-mijn-raampje-past, da’s nou nét wat ik nu nodig heb!)
Elke auto wordt toch weer benaderd door deze mannen, soms wel door vier of vijf tegelijk, die vaak ook nog hetzelfde verkopen...

De hyena had iets onderdanigs over zich, wat hem op een hond doet lijken. Maar als je naar de pootafdruk kijkt, denk je een kattenspoor te zien. Zou de hyena de ‘missing link’ tussen onze twee meest geliefde huisdieren zijn?

Gek eigenlijk: je gaat naar een van de grootste wildparken ter wereld, waar je veel dieren in hun nog echt natuurlijke omgeving kunt zien, zonder hekken (en zonder drommen mensen, meestal!), en dan blijft een onnatuurlijke ontmoeting, met wél een hek ertussen je het meest bij...

Natuurlijk was het adembenemend om een enorme kudde olifanten de rivier te zien oversteken. Ze hanteren een weldoordachte tactiek: eerst een paar jonge, sterke dieren: de verkenners, dan de moeders met kleintjes, en als laatste de achterhoede, die ook weer uit sterke dieren bestaat.

Natuurlijk was het geweldig om helemaal zelf een paar leeuwen te zien op een rustige dirtroad (zeker nadat de eerste leeuwen die we zagen verstopt zaten achter een paar overlandtrucks, 4x4 jeeps en op hun auto’s geklommen japanners...).

Natuurlijk was het een indrukwekkend, bijna science-fictionachtig gezicht toen een groep apen een oude spoorbrug overstak, slechts zichtbaar als silhouetten tegen de avondschemering.

Ook de enorme kudden zebra’s, gnoe’s en impala’s waar we soms letterlijk dwars doorheen reden, en de giraffen en olifanten met jonkies die we van dichtbij konden zien waren het bezoek aan het beroemde reservaat meer dan waard.

’s Avonds voor ons tentje, met de oorverdovende stilte der natuur om ons heen: brullende nijlpaarden, om het hards gillende krekels, cicaden, veenmollen en allemaal ander tropisch gespuis wat ik niet ken (stadsjochie dat ik ben), hyena’s die in de verte stikken van het lachen, krijsende apen, gebrul waarvan we niet thuis konden brengen wat t was (zouden het leeuwen zijn?), wat later een brullende olifant bleek te zijn, die met veel misbaar het stafkamp van Letaba Rest Camp was binnengevallen op zoek naar eten en water. De stier moest met rubber kogels weer weggejaagd worden (dat waren de twee schoten die we vlak na het gebrul hoorden).

Al met al was het weekje dat Marlous en ik in Kruger doorbrachten super. Ik was vantevoren bang dat het heel druk zou zijn, en dat we overal auto’s zouden zien (zoals in Pilanesberg). Maar het park is zó groot, en de capaciteit is bewust laag gehouden, waardoor je uren kunt rijden en maar een paar –of helemaal geen- auto’s tegenkomt. Het was voor Krugerbegrip wel druk: de restcamps zaten stuk voor stuk zo goed als volgeboekt. Wij hadden elke keer één van de laatste plekjes op de camping, behalve de eerste nacht, toen hadden we geen plek. Maar de poorten van de kampen gaan om half zes dicht. We waren bewust laat (17.15) bij t eerste kamp binnengekomen, want ze zouden ons dan niet meer met goed fatsoen weg kunnen sturen. Dat was inderdaad zo, dus konden we de tent op een willekeurig stukkie gras zetten. Wildkamperen op een camping, is weer ‘ns wat nieuws...

Vroeg opstaan ben ik intussen wel aan gewend, dus de morningwalk (wekker 5u) was voor mij geen probleem. Met twee (gewapende) rangers een paar uur letterlijk door de bush struinen, terwijl we les kregen in ‘tracken’ (sporen en uitwerpselen herkennen, en iets zinnigs kunnen zeggen over hoelang geleden de eigenaar is langsgelopen), het sociale leven van neushoorns en de levensloop van olifanten. Super interessant, en het was weer een heel andere beleving van het park. Jammer genoeg hebben we behalve wat impala geen (grote) dieren gezien, wel een bijna-rhino, een bijna-olifant en een kudde bijna-buffels.
Daarmee hebben we dus de big bijna-five voor een groot deel compleet. Gelukkig hebben we de échte big five wél allemaal in levende lijve gezien. Ja, óók de leopard!! Helaas geen bewijs-foto, want we zagen hem in het donker vanaf de truck van de sunsetdrive, maar we hébben ‘m gezien! Marlous beweert er nog één gezien te hebben –althans z’n staart- , overdag een keer, maar ik was te laat en kan het dus niet bevestigen. Ik denk dat het gewoon een aap met een vieze staart was. ;)

Verder ook nog één van de gevaarlijkste slangen ter wereld: de zwarte mamba! Hij stak de weg over, een meter of vijftien voor ons, maar we zijn er allebei zeker van dat het de mamba was (zie foto).

Ook is de gehele Lion King cast aan ons voorbij getrokken: jonge en oude leeuwen, Zazu-vogels (hornbill), hyena’s dus (waarvan één tijdens de sunsetdrive. ’T beest was op een impala aan t kluiven die zo te ruiken al drie weken dood was...yuck!), zebra’s, gnoe’s, buffels, gieren, Pumba-wrattenzwijnen...alleen de stokstaartjes hebben we niet gezien.

Samen met prachtige uitzichten en heerlijk weer, mooi gelegen en goed opgebouwde kampen, en maar twee lekke banden (één met ’t wrak dat we bij rent-a-wreck gehuurd hadden en één met de jeep van de morningwalk) was het een geweldige week, die met recht één van de hoogtepunten van mijn Afrikaanse avontuur is. Zie de foto’s en oordeel zelf.


Oh, PS, wat heb ik toch een vervelende baan: afgelopen donderdag en vrijdag was ik alwéér in Kruger!!! Maar nu voor een verhaal. Samen met een fotograaf naar Skukuza gereden waar we allebei een eigen hutje hadden. de volgende ochtend hadden we een afspraak met de ‘fire ecologist’ van het park:
Toen ik er met Marlous was viel het ons op dat er zoveel branden en zwarte stukken waren. Toen we het daarover hadden met onze morningwalkranger vertelde hij dat er iemand in het park was die als baan had de branden te managen. Dat leek me een mooi verhaal, en gelukkig vond m’n chef dat ook. En al waren Chris en ik er om het park in de fik te steken, we hebben er ook wel een paar uur doorheen gereden onder het mom van ‘als je er toch bent’...