Met de kever naar Maputo...

Met de kever naar Maputo, dat leek me toch wel de ultieme Mozambique-beleving. Maputo, toch bekend als ‘culturele hoofdstad’ van zuidelijk afrika, met haar vele jazz-clubs, art-deco architectuur, brede avenues geflankeerd door oude bomen en straatartiesten en de kenmerkende, Mozambicaanse houtsnij- en schilderkunst. Een vleugje Portugal (vm. kolonie), een vleugje Cuba (vm. communistisch regime), overgoten met een tropisch sausje: palmbomen, witte stranden, wildlife en meer dan aangename temperaturen dankzij de warme golfstroom die de Indische Oceaan vanuit het noorden vanaf de evenaar meeneemt.
Dat was vooraf. Nadat het visum gekregen was (ging een stuk makkelijker dan het visum voor ZuidAfrika...), en ik daardoor kon zeggen op één dag voor twee landen een visum gekregen te hebben, vertrokken we op zaterdagochtend richting het oosten. De Amerikaanse stagaires in hun mercedes en NiZA-collega Tisha en ik in de ‘folla’, zoals afrikaners de kever noemen. Bij de oprit naar de snelweg ging het mis: het miezerde en t was ijskoud, en in de bocht -ik reed niet hard- begon de auto te glijden. We trokken een mooi spoor door het gras in de berm, en stonden stil. In het gras. Alles leek het nog te doen, maar blijkbaar had de motor toch een oplawaai gehad, want toen ik verder reed kwam er al gauw rook de auto in. Dus maar weer stilgezet op de vluchtstrook. bij nadere inspectie bleken de luchtkoeling losgeschoten waardoor de motor oververhit was en olie begon te verbranden (vandaar de rook). Hoe ik toch nog kon rijden snap ik niet, want toen ik de motorkap opentrok, bleek ook de aandrijfriem losgeschoten... Maar met behulp van het gereedschap in de huurauto van de yankies kon ik de boel repareren. Alleen zagen Tisha en ik het niet zo zitten om de auto nu nog 550 km mee naar Mozambique te nemen. Dus rechtsomkeert gemaakt om haar auto te halen. De Amerikanen waren wel al doorgereden. Met 2 uur vertraging begonnen we aan poging twee.
Alles verliep nu prima. Zodra we de deprimerende omgeving van Joburg, met de gele zandhopen: de overblijfselen van de goudmijnbouw, en de betonnen benauwdheid van de binnenstad achter ons lieten, kwamen we in landschap waarvan Tisha en ik unaniem (kan dat, met z’n tweeën?) besloten dat dat toch wel is waar je aan denkt bij Afrika: tot aan de horizon zachtglooiend landschap, bedekt met kniehoog, goudgeel gras. Hier en daar een waterplas of een paar van die kenmerkende bomen met een platte kruin. Ook al waren we nog ver van de wildparken, ik verwachtte elk moment giraffen, olifanten of leeuwen te zien. Maar helaas. Het beste dat we zien is één (1) zebra, op de terugweg, vlak bij het wereldberoemde Krugerpark, waar we dicht langs reden.

Nog twee kleine kinkjes in de kabel die ons naar Maputo leidde: het eerste hield het ‘omkopen’ van een agent in, het tweede een dikke boete voor Tisha.
Ergens in de uitgestrekte en dunbevolkte provincie Mpumalanga werden we door een agent aan de kant gewuifd. “The camera caught you!” zei hij, niet onvriendelijk, tegen mij (ik reed) na me gegroet te hebben. “Echt?”, vroeg ik nog. “Yes, the camera caught you!”, herhaalde hij. Het eerste wat me te binnenschoot om te zeggen was: “Oh, is it a nice picture?” Gelukkig schoot de agent in de lach, en nadat ik hem in het Nederlands accentloos “dankjewel” had leren zeggen, kon ik gaan. Navraag later bij collega’s leerde dat de overtreding (91 in een 80-zone) me normaal tussen de 300 en 600 Rand zou hebben gekost (35 tot 70 euro).
Daarna werd Tisha behandeld als halve crimineel bij de grens (heb nog nooit zo’n tijdrovende grensoversteek gemaakt! zeker 1,5 uur in totaal) omdat haar ZA-visum verlopen was (zelfde ellende als ik). Uitkomst was dat ze als ze ZuidAfrika weer in zou komen, een boete van 1000 rand zou moeten betalen (120 euro).

Maar daarna reden we zonder problemen naar Maputo. Mozambique was vanaf de grens tot de stad overweldigend leeg. Nog net niet zo als Namibië, maar toch. Hier en daar woonden mensen vlak langs de snelweg in rieten hutjes, en probeerden wat bij te verdienen door zakken met droog gras en takken langs de weg te verkopen als brandstof.
Na een lange reisdag kon ik eindelijk genieten van een biertje op de veranda van de backpackers, terwijl ik uitkeek over de baai (waarvan Karel 2 jaar terug een zeekaart heeft gemaakt).
Savonds met de minibus taxi (die in Maputo veel veiliger zijn dan in Joburg) naar de zgnd ‘Fish Market’ om te eten, want maputo staat bekend om z’n goede seafood. Het is letterlijk een vismarkt: talloze kraampjes hebben verse vis, kreeft, inktvis en garnalen (niet van die kleintjes, maar 20 cm lange kingsize prawns, de trots van Mozambique) te koop. Het grote onderhandelen kan beginnen. Na een tijdje kocht ik voor mezelf 2 kg Baracuda voor 130.000 metical (€3,80).

Zodra de deal gesloten is, komen er van alle kanten jongens op je af om je mee te tronen naar een van de vele restaurantjes die achter de markt liggen. Dan moet je voor de tweede keer ‘haggelen’, deze keer over de prijs waarvoor de zojuist gekochte vis klaargemaakt gaat worden... 30.000 Mt (88 eurocent) kom ik op uit. Met nog een portie friet en een salade erbij, plus 2 mozambicaanse halve liters, heb ik voor een euro of 7 het grootste bord met de meest verse vis dat je ooit gezien hebt voor me. En lekker!!
Daarna naar de apartste jazzclub waar ik ooit geweest ben: op een treinstation! Een geweldig klassieke jazzcombo, gekleed in stijl, speelde op het perron, en wij zaten met een biertje op de rand ervan. Heel apart, een beetje of we in zo’n jaren 50 zwart-wit jazzfilm beland waren. Ook omdat het station zo’n mooi oud is. Lekkere chillout jazz om de avond mee af te sluiten (want we waren natuurlijk niet rechtstreeks vanuit de vismarkt hierheen gekomen. Eerst nog de nodige drankjes in een andere club met goede live muziek)

De volgende dag tussen de locals op ‘t strand gehangen, beetje pootjebaden (want om in zwemdiep water te komen moest je eerst een kwartier door enkeldiepzand en kniediep water ploegen. En als je al bij dieper water komt, is zwemmen niet aan te raden ivm haaien...), beetje bakken, beetje de bedelende, in lompen gehulde kindjes van je af meppen... Aan het eind van de dag de boot genomen naar de andere kant van de baai voor een uitzicht op de stad en een blik in een Mozambicaans dorpje, op zoek naar een restaurantje. Maar de eerste had alleen vis, en die zag er verre van vers uit. De tweede was dicht ivm een privéfeest, en de derde had alleen kip en friet. Aangezien er twee vega’s in de groep waren hebben we alleen wat friet genomen voor de ergste honger, en daarna de boot weer terug naar de stad.

De volgende ochtend beetje door de stad geslenterd, fruit en souvenirs geshopt op de markt (wat natuurlijk weer op afdingen aankwam), en toen weer vertrokken richting Joburg.

Tot zover het bliksembezoek aan Maputo... op naar het volgende weekend, waarin een etentje met PSO, een teambuilddag, en uiteraard het bezoekje van Daan op het programma stonden. Voor het weekend daarna nog geen plannen, maar er dient zich vast wel weer wat aan... dan is het ook al begin juni, en eind juni ga ik een weekje naar de Drakensbergen, en als ik terugkom staat Marlous al bijna op de stoep.