Sad story - geen tekst voor de gevoelige lezer...

Daar stond ik weer. Net als in het begin. Vlak naast me razen auto’s over de snelweg. Gisterochtend, tien uur. De agent die ik vragen stel over hoe het kan dat een vrachtwagen over een auto rijdt die op de vluchtstrook geparkeerd staat, maakt geintjes met collega’s. Wat er van de inzittenden geworden is hoef ik niet te vragen, die liggen naast ons.
Eén verschil met toen, bijna zes maanden geleden (de joggers die geschept werden door een dronken automobilist). En geen verschil wat me lekker zit: het laat me koud. Ik kijk naar de twee lichamen, een bejaard stel. Ze zijn niet afgedekt, omdat de forensische dienst met ze bezig is. Ik kijk, en tegelijk vraag ik me af: waarom? Waarom voel ik niets? Ben ik zo snel zo verhard? Dat twee mensen, die nog geen uur eerder op gruwelijke wijze om het leven zijn gekomen, me volledig koud laten?
6 maanden geleden kón ik niet kijken, nu glijd mijn blik erover heen alsof het brokstukken van de auto zijn.
Ik merkte het twee weken terug voor het eerst: sinds lang was ik bij een ongeluk. Zaterdagnacht. We waren er eerder dan de hulpdienst, omdat we met de politie op pad waren en er toevallig langs reden. Eén auto was door rood gereden, en de chauffeur had de hoogste prijs betaald. Levenloos hing hij over de passagiersstoel. Ik betrapte me erop dat ik van dichtbij volgde hoe de brandweer hem –weinig zachtzinnig- uit het wrak haalde. Een andere reden is dat even verderop twee inzittenden van de andere auto op straat lagen te schreeuwen van de pijn en daar kan ik nog steeds niet tegen...

Het verhaal van de twee oudjes heb ik wel geprobeerd boven de ‘gewone statistieken’ uit te tillen. Op de Zuid Afrikaanse wegen sterven dagelijks ruim 30 mensen, dus de meesten halen niet meer dan drie regels. Dit verhaal was nog een paar honderd woorden waard.

Een ander ‘interessante’ statistiek zijn de moorden... Zuid Afrika heeft ongeveer 48 miljoen inwoners, en er worden jaarlijks bijna 20 000(!) mensen vermoord (meesten door vuurwapens, wat zelfs onder kleuters tot vijf jaar al de grootste oorzaak is), en deze week werden de nederlandse cijfers voor 2005 bekendgemaakt: 198. Dat is ongeveer de score van vier dagen in Zuid Afrika...

Ik denk, als ik bovenstaande tekst lees, dat het hoog tijd is dat ik weer even terugkom naar nederland. Even weg van de ellende en de doden. Nog een paar dagen, dan ben ik weg hier.