The Red Ants sting again...
Door: Demian
Blijf op de hoogte en volg Demian
10 Mei 2006 | Zuid-Afrika, Pretoria
Dinsdag, 6 uur ‘s ochtends. Als een idioot rij ik achter twee open trucks aan, vol 140 in rode overalls en helmen gestoken mannen, die onder het rijden een hels kabaal maken door te schreeuwen en met hun breekijzers op hun plastic ME-schilden slaan. Het is donker en ik heb geen idee waar we heen gaan.
Ik weet alleen dat dit privéleger ‘the Red Ants’ heet, vanwege hun aantal en rode outfit. Ik weet dat ze een gekraakt gebouw gaan ontruimen. En ik weet dat ik de enige journalist ben. Hoe ik dat zo zeker weet? Ik heb ’t exclusieve recht :) . Maandag, toen ik buiten het gerechtshof stond waar de Zuma-zaak zijn climax beleefde, raakte ik aan de praat met een freelance fotograaf. Hij vertelde me over de ontruiming, omdat hij een foto-reportage over dergelijke ontruimingen maakt. Hij wist ook niet precies waar het zou zijn (uit veiligheidsredenen werd dat niet bekendgemaakt), kon me alleen vertellen dat ik om 6 uur bij ’t politiebureau moest zijn.
In een donkere, met afval bezaaide straat waar vuurtjes smeulen en een aantal gebouwen zich in erbarmelijke staat bevinden, stoppen de trucks en begeleidende auto’s. De Red Ants springen uit de trucks en zetten de straathoek af, terwijl een aantal met shotguns gewapende, gemaskerde mannen een wel heel vervallen gebouw binnen rennen (officieel aangemerkt als het ‘ergste gebouw in Johannesburg’, ontdek ik later).
Er klinkt geschreeuw en brekend hout als deuren worden ingetrapt. Binnen een minuut rennen de eerste bewoners naar buiten. Sommige op blote voeten, of met niets anders dan een boxershort aan. Ze dragen al hun eigendommen die ze te pakken konden krijgen, of duwen een winkelwagentje dat uitpuilt van de krukjes, radio’s en plastic tassen vol met wat ooit kleren waren.
Linda Duze zit op de stoep met z’n hoofd in z’n handen en tranen in z’n ogen. Naast hem slechts een kleine sporttas met wat vuile kleren. “Ik heb geen geld, geen plek waar ik vannacht kan slapen. Waar moet ik nou heen?”
Als de meeste van de 500 bewoners buiten staan, krioelen de ‘mieren’ de donkere trappen op, om wat nog achter is gebleven naar buiten te brengen. Op de hoek van de straat ontstaat een grote berg morsige matrassen, kapotte stoelen en ander ondefinieerbaar gerei.
Abednego Thwala zoekt in de berg naar z’n spullen. De 69-jarige man woonde al drie jaar op de zevende verdieping. Als ik ‘m vraag waar hij nu heengaat kijkt hij me aan. Hij legt me uit dat z’n zus in Soweto woont, maar dat hij de 12 rand die de taxi kost om daar te komen niet heeft. Iets in deze man raakt me. De wanhoop, de tranen en toch ook de berusting in zijn ogen, als hij zacht zegt dat hij vannacht misschien maar op straat moet slapen... De bloedlip omdat één van de Red Ants hem geslagen heeft met een breekijzer... De zo-goed-en-zo-kwaad-als-het-gaat verzorgde kleren... Er breekt iets in me, en ook ik krijg tranen in m’n ogen. Ik geef hem 20 rand en druk hem op het hart naar zijn zus te gaan. De manier waarop hij me bedankt maakt dat ik weg moet lopen zonder iets te zeggen, wil ik niet in tranen uitbarsten...
Ik zet het van me af, ben tenslotte aan het werk. Binnen in het gebouw worden de afschuwelijke leefomstandigheden pas echt zichtbaar. Het trappenhuis is pikdonker, stroom en water zijn langgeleden afgesloten, en alle leidingen en bedrading zijn weggesloopt om een paar Randjes mee te verdienen. Ik moet me op de nauwe trap langs de mannen in rood wurmen, die nog steeds -op de tast- spullen naar buiten dragen, en een incidentele achtergebleven bewoner weinig zachtzinnig de trap afjagen. In de hallen sta ik enkeldiep in het vuil en vocht, riolering is er niet. De stank is afschuwelijk, het afval van jaren rot in de liftschacht vermengd met uitwerpselen en, als ik de chef van de Ants moet geloven, een incidenteel babylijkje.
De ruimtes die ik zie zijn bezaaid met kapot meubilair, afscheidingen van slechts een gescheurd zeil markeren waar de volgende woonde.
Een grote berg afval bezet de centrale hal, bedekt met een dikke laag haastig weggegooide ‘dagga’ (wiet).
Als ik Richard, de freelance fotograaf tegen kom, laat hij me de foto’s zien die hij gemaakt heeft.
Ik loop verder omhoog, kijk om een hoekje en kijk recht in de loop van een shotgun, op nog geen meter afstand... gelukkig is de man die me langs de loop strak aankijkt er één van ‘t ontruimingsleger...
Bijna kokhalzend door de stank loop ik weer naar buiten. Kan me niet voorstellen dat zoveel mensen bereid zijn een dergelijke plek, waar -zoals de eigenaar later zei- je hond nog niet eens zou slapen, ‘thuis’ te noemen.
De eigenaar ging nog dezelfde dag aan de slag met de schoonmaak, hij wil er appartementen maken. Al vraag ik me af wie 350 euro/mnd neerlegt voor een 1-kamer appartment aan de rand van Hillbrow... Hij heeft het gebouw drie jaar geleden gekocht voor een prikkie, toen was het al in de staat waar het nu in is. Dat het zolang duurde voor hij het op gaat knappen had een financiële oorzaak, zei ‘ie.
Het is triest. Wat het nog triester maakt, is dat er nu 500 mensen op straat staan (al betwijfel ik of ze daar slechter af zijn dan in Massyn Court, zoals het gebouw waar ze net zijn uitgetrapt heet). Ze hebben geen geld, maar niemand zorgt voor opvang. Geen snurkhuis of tussenbus, geen leger des heils of nachtopvang... iedereen kijkt de andere kant op.
Maar ik troost me met de gedachte dat er in ieder geval één is die vannacht bij zijn zus slaapt...
Ik weet alleen dat dit privéleger ‘the Red Ants’ heet, vanwege hun aantal en rode outfit. Ik weet dat ze een gekraakt gebouw gaan ontruimen. En ik weet dat ik de enige journalist ben. Hoe ik dat zo zeker weet? Ik heb ’t exclusieve recht :) . Maandag, toen ik buiten het gerechtshof stond waar de Zuma-zaak zijn climax beleefde, raakte ik aan de praat met een freelance fotograaf. Hij vertelde me over de ontruiming, omdat hij een foto-reportage over dergelijke ontruimingen maakt. Hij wist ook niet precies waar het zou zijn (uit veiligheidsredenen werd dat niet bekendgemaakt), kon me alleen vertellen dat ik om 6 uur bij ’t politiebureau moest zijn.
In een donkere, met afval bezaaide straat waar vuurtjes smeulen en een aantal gebouwen zich in erbarmelijke staat bevinden, stoppen de trucks en begeleidende auto’s. De Red Ants springen uit de trucks en zetten de straathoek af, terwijl een aantal met shotguns gewapende, gemaskerde mannen een wel heel vervallen gebouw binnen rennen (officieel aangemerkt als het ‘ergste gebouw in Johannesburg’, ontdek ik later).
Er klinkt geschreeuw en brekend hout als deuren worden ingetrapt. Binnen een minuut rennen de eerste bewoners naar buiten. Sommige op blote voeten, of met niets anders dan een boxershort aan. Ze dragen al hun eigendommen die ze te pakken konden krijgen, of duwen een winkelwagentje dat uitpuilt van de krukjes, radio’s en plastic tassen vol met wat ooit kleren waren.
Linda Duze zit op de stoep met z’n hoofd in z’n handen en tranen in z’n ogen. Naast hem slechts een kleine sporttas met wat vuile kleren. “Ik heb geen geld, geen plek waar ik vannacht kan slapen. Waar moet ik nou heen?”
Als de meeste van de 500 bewoners buiten staan, krioelen de ‘mieren’ de donkere trappen op, om wat nog achter is gebleven naar buiten te brengen. Op de hoek van de straat ontstaat een grote berg morsige matrassen, kapotte stoelen en ander ondefinieerbaar gerei.
Abednego Thwala zoekt in de berg naar z’n spullen. De 69-jarige man woonde al drie jaar op de zevende verdieping. Als ik ‘m vraag waar hij nu heengaat kijkt hij me aan. Hij legt me uit dat z’n zus in Soweto woont, maar dat hij de 12 rand die de taxi kost om daar te komen niet heeft. Iets in deze man raakt me. De wanhoop, de tranen en toch ook de berusting in zijn ogen, als hij zacht zegt dat hij vannacht misschien maar op straat moet slapen... De bloedlip omdat één van de Red Ants hem geslagen heeft met een breekijzer... De zo-goed-en-zo-kwaad-als-het-gaat verzorgde kleren... Er breekt iets in me, en ook ik krijg tranen in m’n ogen. Ik geef hem 20 rand en druk hem op het hart naar zijn zus te gaan. De manier waarop hij me bedankt maakt dat ik weg moet lopen zonder iets te zeggen, wil ik niet in tranen uitbarsten...
Ik zet het van me af, ben tenslotte aan het werk. Binnen in het gebouw worden de afschuwelijke leefomstandigheden pas echt zichtbaar. Het trappenhuis is pikdonker, stroom en water zijn langgeleden afgesloten, en alle leidingen en bedrading zijn weggesloopt om een paar Randjes mee te verdienen. Ik moet me op de nauwe trap langs de mannen in rood wurmen, die nog steeds -op de tast- spullen naar buiten dragen, en een incidentele achtergebleven bewoner weinig zachtzinnig de trap afjagen. In de hallen sta ik enkeldiep in het vuil en vocht, riolering is er niet. De stank is afschuwelijk, het afval van jaren rot in de liftschacht vermengd met uitwerpselen en, als ik de chef van de Ants moet geloven, een incidenteel babylijkje.
De ruimtes die ik zie zijn bezaaid met kapot meubilair, afscheidingen van slechts een gescheurd zeil markeren waar de volgende woonde.
Een grote berg afval bezet de centrale hal, bedekt met een dikke laag haastig weggegooide ‘dagga’ (wiet).
Als ik Richard, de freelance fotograaf tegen kom, laat hij me de foto’s zien die hij gemaakt heeft.
Ik loop verder omhoog, kijk om een hoekje en kijk recht in de loop van een shotgun, op nog geen meter afstand... gelukkig is de man die me langs de loop strak aankijkt er één van ‘t ontruimingsleger...
Bijna kokhalzend door de stank loop ik weer naar buiten. Kan me niet voorstellen dat zoveel mensen bereid zijn een dergelijke plek, waar -zoals de eigenaar later zei- je hond nog niet eens zou slapen, ‘thuis’ te noemen.
De eigenaar ging nog dezelfde dag aan de slag met de schoonmaak, hij wil er appartementen maken. Al vraag ik me af wie 350 euro/mnd neerlegt voor een 1-kamer appartment aan de rand van Hillbrow... Hij heeft het gebouw drie jaar geleden gekocht voor een prikkie, toen was het al in de staat waar het nu in is. Dat het zolang duurde voor hij het op gaat knappen had een financiële oorzaak, zei ‘ie.
Het is triest. Wat het nog triester maakt, is dat er nu 500 mensen op straat staan (al betwijfel ik of ze daar slechter af zijn dan in Massyn Court, zoals het gebouw waar ze net zijn uitgetrapt heet). Ze hebben geen geld, maar niemand zorgt voor opvang. Geen snurkhuis of tussenbus, geen leger des heils of nachtopvang... iedereen kijkt de andere kant op.
Maar ik troost me met de gedachte dat er in ieder geval één is die vannacht bij zijn zus slaapt...
-
10 Mei 2006 - 11:49
René:
Tja, wat moet je dáár nou op zeggen... -
10 Mei 2006 - 12:26
Tisha:
Mooi stuk Demian! Ben er even stil van.
-
10 Mei 2006 - 21:21
Xan:
Een goede daad gedaan Demian. Je kunt ze natuurlijk niet allemaal helpen, al zou je dat graag willen. My god met al die verhalen van je dringt het echt tot me door in wat voor een harde omgeving je daar elke dag werkt...respect dat je dat allemaal zo mooi weet te beschrijven.
Ik ben ook hard aan m'n carriere aan t werken.Morgen een soll.gesprek in Breda voor de functie van Congres coordinator!! Duim even voor me in dat verre Afrika...
x -
11 Mei 2006 - 12:09
Daantje:
Hoe vaak je het al niet tegen mij gezegd heb, vandaag zeg ik het tegen jou. Ik ben trots op je. Je bent echt goed bezig daar. Complimenten, hou je taai en een dikke knuffel vanuit Windhoek. -
15 Mei 2006 - 12:38
Heyta:
Tjemig, Deem. Hier past alleen zwijgen. Wat een wereld. Je bent goed bezig, al is het misschien een druppen op een gloeiende plaat. Ik ben trots op je! -
15 Mei 2006 - 12:39
Heyta:
Druppel heet dat natuurlijk -
19 Mei 2006 - 09:55
Veerle:
pfiew, wat een heftig verhaal..ja, dat verwacht je niet als je sochtends in alle vroegte je hermetisch afgesloten luxe huis verlaat. Werd er even stil van..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
