An all-Orlando family...
Door: Demian
Blijf op de hoogte en volg Demian
13 April 2006 | Zuid-Afrika, Soweto
Zonder werk, zonder geld, zonder eten. Zonder nieuwe kleren, zonder speelgoed, zonder raam. Geen verleden, geen toekomst. Alleen nu. Maar uitzichtloos? Troosteloos? Zonder levenslust? Nee, zeker niet!
Ook al leven ze met 29 in een paar krotten die in totaal kleiner zijn dan mijn appartement, en komen ze rond van het pensioen van oma en de kinderbijslag, in totaal 1730 rand (230 euro) per maand, ze zijn vrolijk en vol levenslust, de Mazibuko’s.
Vorige week donderdag, ik ben op bezoek bij een familie in Orlando, het armste deel van Soweto (ligt maar 10 km van Joburg). Ik zit op een omgekeerde emmer op de stoffige binnenplaats, en het beste wat ze me te drinken kunnen bieden een glas naar chloor smakend water uit de community tap. De Amerikaanse stagiair die ik op sleeptouw heb genomen bij het maken van het portret haalt zijn neus er voor op, en kijkt vooral met een vies gezicht naar het grauwe glas waar niet alleen het drietal blanke bezoekers (ik, Mike-de-stagair en fotografe Leah), maar de hele familie uit drinkt.
We praten via een tolk, want alles gaat in het Zulu (ik kan niet wachten tot de cursus begint! Nog twee weken, dan krijg ik 2 uur per week les in deze taal, waar je naast engels het meeste aan hebt in Joburg).
Verhalen van 6 gestorven kinderen. 3 bij geboorte, 2 aan ‘een slechte hoest’ –tbc gokt onze tolk- en één die psychisch ziek was en een paar jaar geleden wegliep om nooit meer terug te komen, 2 hummeltjes achterlatend...
Verhalen van een man die sterft aan kanker, waarna het inkomen van het uitdijende gezin meer dan halveert...
Verhalen van vaders die wel kinderen maken, maar er niet voor zorgen, er niet voor betalen en er eigenlijk niets mee te maken willen hebben, en liever met de moeder ook niet meer...
Verhalen van oma, die alle achtergelaten, ongewenste én gewenste kinderen even liefdevol opvangt. Of het nou haar eigen zijn, of die van haar kinderen, of van vrouwen voor wie ze op de kinderen paste maar die ze nooit meer zijn komen ophalen...elke dag weer doet ze alles wat ze kan om alle monden gevoed te krijgen. Meestal lukt dat, soms niet...
Als een ware mater familias zit oma Winnie Mazibuko in het midden van de binnenplaats, onder de scheve paal waar een waslijn vol gescheurde kleren aan vastzit, achter een grote bak met stukjes schuimplastic waar ze kussens mee gaat vullen. Om haar heen haar 9 kinderen en 18 kleinkinderen. Niemand heeft werk, niemand heeft eigendommen, niemand heeft eten... een 'simpeler' -en schrijnender- leven is niet voor te stellen... en toch: vrolijke gezichten! Niemand verdriet, niemand ziek (althans ze zeggen van niet, terwijl het percentage hiv-geinficteerden in Orlando boven de 40 % ligt, dus met bijna 30 mensen zouden er 10 besmet kunnen zijn). Als de camera tevoorschijn komt, worden er gekke bekken getrokken, er wordt gelachen, gedanst, geschreeuwd, geduwd, getrokken. Er worden spierballen getoond, en er wordt gegierd als ze op het kleine schermpje van de digitale camera zichzelf of één van de anderen terugzien in een verstilde –maar uiteraard hilarische- pose. Op zo'n moment zijn de kinderen even kind. Geen honger, geen zorgen. Vooral de allerkleinste kindjes, in vuile, versleten kleren, met hun grote bruine ogen en hun ontwapenende glimlach... ik wou dat ik iets kon doen voor deze familie...
Alleen, achter elk hek in Orlando vind je families als de MAzibuko's...
Ook al leven ze met 29 in een paar krotten die in totaal kleiner zijn dan mijn appartement, en komen ze rond van het pensioen van oma en de kinderbijslag, in totaal 1730 rand (230 euro) per maand, ze zijn vrolijk en vol levenslust, de Mazibuko’s.
Vorige week donderdag, ik ben op bezoek bij een familie in Orlando, het armste deel van Soweto (ligt maar 10 km van Joburg). Ik zit op een omgekeerde emmer op de stoffige binnenplaats, en het beste wat ze me te drinken kunnen bieden een glas naar chloor smakend water uit de community tap. De Amerikaanse stagiair die ik op sleeptouw heb genomen bij het maken van het portret haalt zijn neus er voor op, en kijkt vooral met een vies gezicht naar het grauwe glas waar niet alleen het drietal blanke bezoekers (ik, Mike-de-stagair en fotografe Leah), maar de hele familie uit drinkt.
We praten via een tolk, want alles gaat in het Zulu (ik kan niet wachten tot de cursus begint! Nog twee weken, dan krijg ik 2 uur per week les in deze taal, waar je naast engels het meeste aan hebt in Joburg).
Verhalen van 6 gestorven kinderen. 3 bij geboorte, 2 aan ‘een slechte hoest’ –tbc gokt onze tolk- en één die psychisch ziek was en een paar jaar geleden wegliep om nooit meer terug te komen, 2 hummeltjes achterlatend...
Verhalen van een man die sterft aan kanker, waarna het inkomen van het uitdijende gezin meer dan halveert...
Verhalen van vaders die wel kinderen maken, maar er niet voor zorgen, er niet voor betalen en er eigenlijk niets mee te maken willen hebben, en liever met de moeder ook niet meer...
Verhalen van oma, die alle achtergelaten, ongewenste én gewenste kinderen even liefdevol opvangt. Of het nou haar eigen zijn, of die van haar kinderen, of van vrouwen voor wie ze op de kinderen paste maar die ze nooit meer zijn komen ophalen...elke dag weer doet ze alles wat ze kan om alle monden gevoed te krijgen. Meestal lukt dat, soms niet...
Als een ware mater familias zit oma Winnie Mazibuko in het midden van de binnenplaats, onder de scheve paal waar een waslijn vol gescheurde kleren aan vastzit, achter een grote bak met stukjes schuimplastic waar ze kussens mee gaat vullen. Om haar heen haar 9 kinderen en 18 kleinkinderen. Niemand heeft werk, niemand heeft eigendommen, niemand heeft eten... een 'simpeler' -en schrijnender- leven is niet voor te stellen... en toch: vrolijke gezichten! Niemand verdriet, niemand ziek (althans ze zeggen van niet, terwijl het percentage hiv-geinficteerden in Orlando boven de 40 % ligt, dus met bijna 30 mensen zouden er 10 besmet kunnen zijn). Als de camera tevoorschijn komt, worden er gekke bekken getrokken, er wordt gelachen, gedanst, geschreeuwd, geduwd, getrokken. Er worden spierballen getoond, en er wordt gegierd als ze op het kleine schermpje van de digitale camera zichzelf of één van de anderen terugzien in een verstilde –maar uiteraard hilarische- pose. Op zo'n moment zijn de kinderen even kind. Geen honger, geen zorgen. Vooral de allerkleinste kindjes, in vuile, versleten kleren, met hun grote bruine ogen en hun ontwapenende glimlach... ik wou dat ik iets kon doen voor deze familie...
Alleen, achter elk hek in Orlando vind je families als de MAzibuko's...
-
13 April 2006 - 16:32
Lous:
Wat zijn ze mooi!
Jammer dat we niet kunnen ruilen, wij een stuk van hun vrolijkheid en zij een stuk van onze welvaart! -
13 April 2006 - 21:55
René:
Indrukwekkend,
die blijheid. En wij maar zeuren over de flitspalen... -
14 April 2006 - 08:04
Matist:
De gevoelsmatig keiharde confrontatie tussen opgroeien en leven in de eerste of de derde wereld.Niemand die Afrika ooit bezocht heeft kan daar omheen.Het verandert, of je wilt of niet je kijk op de wereld en daar wordt je niet slechter van. Keep on going and good luck, Demian. -
20 April 2006 - 09:38
Heyta:
Leuk, gevoelvol geschreven verhaal. En mooie foto's. Je zou ze toch zo meenemen, die knuffels! En hoezo, geld maakt gelukkig? Het duurt weken voordat je hier op straat 1 zo'n glimlach ziet, en jij zag niet anders!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
